მის შემდეგ რაც რუსეთის იმპერიამ გაუუქმა საქართველოს ეკლესიის ავტოკეფალია მისი კიდევ დასუსტების მიზნით, ქართველი მრევლის ნაწილი , განსაკუთრებით ქვემო ქართლში, გადასცა ეჩმიაძინის საპატრიარქოს. ეჩმიაძინის საპატრიარქო ტახტი იმჟამად ასევე თბილისშიც იდგა და თბილისში, მეცხრამეტე საუკუნეში, რუსთა ბატონობისას, რამდენიმე სომხური სასწავლებელიც კი იყო გახსნილი, მათ შორის სომხური სასულეირო აკადემია და სემინარია.
ამის გამო მრავალი ეთნიკური ქართველი სომხური ეკლესიის მრევლად გადაიქცა.
ეს პროცესი განსაკუთრებით გაღრმავდა, როცა საქართველოში დაიწყო ავტოკეფალიის აღდგენისათვის დიდი მოძრაობა. ამით გაღიზიანებულმა რუსეთის იმპერიამ კიდევ უფრო მრავალი ქართული სოფელი გადასცა სომხურ ეკლესიას. ქართულ სოფლებში შესული სომეხი ტერტერები, ნათლობის და ჯვრისწერის მეტრიკებში სომხურ სახელებს და გვარებს უწერდნენ ქართველებს.
საბედნიეროდ ქართველობა გამოფხიზლდა მეოცე საუკუნის 70-80_იან წლებში და მათ თავიანთ ეკლესიებში აღიდგინეს ქართულ ენოვანი წირვა ლოცვა. ერთ ასეთ დაზარალებულ რეგიონში ქვემო – ქართლში მდებარეობს ღოუბნის ეკლესია სადაც მრავალი წირვა დააყენა მეუფე ანანიამ.
ღოუბანთან ახლოს მდებარეობს შესანიშნავი უძველესი გუმბათიანი ეკლესია, ჩაფლულია ტყეში მიუდგომელ ადგილას – მას „ორმოცების“ ეკლესიასაც უწოდებენ, რადგანაც ის ნაკურთხია ორმოცი სებასტიელის სახელზე. აქ წირვის შემდგომ მეუფე ანანიამ აკურთხა ეს ეკლესია მონასტრად და მის წინამძღვრად დაადგინა მღვდელ მონაზონი ანტონი, რომელსაც შემდგომ იღუმენის წოდება მიანიჭა უწმინდესი და უნეტარესი პატრიარქის კურთხევით.