პირველი წირვა წყლულეთის მონასტერში

ჩვენ დღეს ვლოცულობთ ერთ მიუსაფარ, მაგრამ ლამაზ ადგილას, რომელსაც წყლულეთი ეწოდება.
ხალხისთვის ეს ადგილი წმიდაა არა ხოლოდ ამ მონასტრის გამო, არამედ წარსულის ხსოვნის მიზეზით.
ხალხური გადმოცემით დიდგორის ომის დიდ ბრძოლებში დაჭრილებს აქ, ამ ადგილას ათავსებდნენ და კურნავდნენ – წყლულებს უშუშებდნენ, ამიტომ ეწოდა ეს სახელი – წყლულეთი.
იმასაც ამბობენ, რომ ამ მონასტრის წყაროს განსაკუთრებული თვისება გააჩნდა იმით, რომ წყლულებს ადვილად უკურნავდა დაჭრილებს.
გავიდა საუკუნეები, საქართველოს ძველი დიდება წარსულად იქცა და ეს მონასტერი გაუქმდა.
უფალმა ათეისტური იმპერია – საბჭოთა კავშირიც წარსულად აქცია და დადგა დრო საქართველოს ძველი ჭრილობების მოშუშებისა.
რამდენიმე წლის წინ ჩემთან მოვიდა ერთი აქაური ახალგაზრდა, რომელიც ანთებული იყო ამ ეკლესიის აღდგენის სურვილით, ჩემი კურთხევით მან დაიწყო დიდი მოსამზადებელი სამუშაოები.
სამშენებლო სამუშაოების დროს ეკლესიის ეზოში აღმოჩენდა უჩვეულოდ მრავალი ძვალი აქ დაფლული ადამიანებისა, ძალზე დიდი ოდენობისა. ვფიქრობდით, რომ ისინი დიდგორის ომის მონაწილეები იყვნენ, დაჭრილ – დასხიჩრებულნი აქ მოყვანილნი, ვითარცა ჰოსპიტალში სამკურნალოდ, ალბათ ყველა ვერ განიკურნა, აქვე დარჩნენ და მიაბარეს უფალს თავიანთი წმიდა სული.
კიდევ ერთხელ მივუბრუნდეთ ამ ეკლესიის თავიდან აშენების საქმეს.
აქ იდგა მხოლოდ ამ ეკლესიის საძირკველი და მასზე დარჩენილი კედლის რამდენიმე ქვა – ეკლესიია სრულად დაშლილი იყო, თუმცა საძირკველი მტკიცე ჰქონდა.
უფალმა ინება, რომ ერთი ნიშანი დადებოდა საფუძვლად წმიდა საქმის დაწყებას – ახალგაზრდებმა მოლოცვის დროს ამ ეკლესიის ნანგრევებში იპოვნეს ივერიის ყოვლადწმიდა ღვთისმშობლის ხატის პერანგი. დაახლოებით XIX საუკუნეში ფაბრიკული წესით დამზადებული. თითქოსდა უბრალო საქმეა, მაგრამ შეიძლება ითქვას, მოხდა საოცრება. ეს ნაპოვნი მათ მიიჩნიეს სულიერ ნიშნად. ასეც იყო, და სულიერად იმდენად აღფრთოვანდნენ ახალგაზრდები, რომ ისინი მაშინვე შეუდგნენ საზოგადოების მობილიზაციას, რათა სხვადასხვა ხერხებით თანხები მოეზიდათ წმიდა საქმის აღსასრულებლად – ეკლესიის ასაშენებლად. ეს იყო კალენდრისა თუ ბუკლეტების გამოშვება, შეხვედრები და სხვა.
მე სიამოვნებით ვიდექი მათ გვერდით და მართალი რომ გითხრათ ვერც წარმოვიდგენდი თუ ასე ჩქარა, სულ რამდენიმე წლის შრომის შედეგად აღსრულდებოდა მათი ოცნება.
ჩვენ ვხედავთ შედეგს – ვდგევართ შესანიშნავ ტაძარში, სადაც დღეს აღვასრულეთ პირველი წირვა, მრავალი საუკუნის შემდეგ.

როგორც ჩანს, თავის ეპოქაში წყლულეთის მონასტერი სახელოვანი ყოფილა, რადგანაც აქ იატაკის ქვეშ მოთავსებულია დიდი საძვალე. ანუ აქ იატაკის ქვეშ არის დიდი სამაროვანი, სადაც მიცვალებულთა ძვლებია დალაგებული. ასეთი საძვალეები მხოლოდ რჩეულ მონასტრებს ჰქონდათ. მაგალითად აქვე მდაგრ ბეთანიის მონასტერს.
საბერძნეთში, ივერონის მონასტრის საძვალეებში თავმოყრილია ათასობით ბერის ძვალი. როგორც იქ მითხრეს, მიწაში დაკრძალვიდან რვა წლის შემდეგ ხსნიდნენ გარდაცვლილი ბერის საფალავს, ძვლებს მიწიდან ამოასვენებენ, გადაასვენებდნენ და სამუდამოდ მოათავსებენ საგანგებო სათავსოში – საძვალეში, სადაც ბერები მოელიან აღდგომას მკვდრეთით.
აქაც, წყლულეთში, როგორც მოგახსენეთ, ასეთი საძვალეა, ჩვენ მას უნდა მოვუაროთ და ვეცადოთ მის აღდგენას.
მონასტერს აქვს შესანიშნავი გარემო, აქვე ჩაედინება მდინარე ვერე და აქვეა წვერის სახელოვანი წმიდა გიორგის ეკლესია. საერთოდ როგორც ჩანს თბილის -მანგლისის ძველი გზა ამ მდინარეს მიუყვებოდა, ამიტომაცაა ამ მდინარის ნაპირებზე ძველი სოფლები თავისი ეკლესიებითა და მონასტრებით.
აქვე, მთის გადაღმიდან მონასტერს დაჰყურებს დიდგორი, სადაც დავით აღმაშენებლის ჯარს ომისას თვით წმიდა გიორგი ეხმარებოდა, აქვე სხვა მრავალი ძველი ქართული სოფელია, საუბედუროდ სულ ბოლო წლებში დაცლილ- გაუკაცრიელებულნი. მიზეზად სახელდება, რომ არ არის შესაბამისი ცხოვრების პირობები, თუმცა კი აქვე ახლოს, სოფელ მსხლებში აზერბაიჯანლები თავიანთი ჯაფითა და შრომით მშვენივრად ცხოვრობენ.
ამ სოფლის, მსხლების, ძველი ქართული ეკლესიის კარი გაგვიღო მისმა მომვლელმა, კეთილმა აზერბაიჯანელმა კაცმა. მან მომითხრო, რომ აქ იყო ქართული სოფელი, რომლის თავადს თურმე ერთი ახალგაზრდა აზერბაიჯანელი ყმაწვილი ჰყოლია მოსამსახურედ, თანდათან ის და მისი შთამომავლობა გამრავლებულა, ქართველობა კი გამქრალა, იმდენად, რომ ერთი კაციც კი არ დარჩენილა ეკლესიის მომვლელად და ეს მუსლიმი აზერბაიჯანელი ამჟამად ეკლესიას უვლის და პატრონობს.
როგორ მოხდა, რომ ერთსა და იმავე პირობებში ქართველებმა ვერ გაუძლეს აქაური ცხოვრების პირობებს, სხვებმა კი ეს შეძლეს?
მიზეზი მე ვფიქრობ ისაა, რომ ქართველები მოვწყდით მიწას, ბუნებრივ ცხოვრებას, უბრალოებით, სიღარიბითა და დიდი შრომით ცხოვრებას, ვითხოვთ დიდ კომფორტს, ერთის მხრივ ეს ბუნებრივი მოთხოვნაა, მაგრამ კი შედეგი ისაა, რასაც ვხედავთ.
ძირითადი მიზეზი მაინც კავშირის დაკარგვაა შემოქმედთან.
ამ კავშირის აღსადგენად, ერისათვის ლოცვისა და ქვეყნად მშვიდობისათვისაა დაარსებული ყველა მონასტერი.
ჯერ ჯერობით არ გვყავს ამ მონასტრის ბერები, მე შეგულებული მყავს ერთი მოღვაწე მღვდელ-მონაზონი მამა იოანე და დიდი იმედი მაქვს, როცა მას აქ წინამძღვრად დავადგენთ, ააღორძინებს აქ სამონასტრო ცხოვრებას და აღუდგენს წყლულეთის მონასტერს ძველ დიდებას. მე ვიცი მას უყურადღებოდ არ დატოვებენ ის ძვირფასი ახალგაზრდები, დიდი ვაჟკაცები, რომელთა ნაწილი ამჟამად აქ დგას. თქვენ ფერფლიდან და ნანაგრევებიდან ტაძარი აღმართეთ. ვხედავდი წლების მანძილზე თქვენს საოცარ და დიდ შრომას და განსაკუთრებით გლოცავთ თქვენ.
დღეს ეკლესია ვაკურთხეთ ივერიის ყოვლადწმიდა ღვთისმშობლის ხატის სახელზე. მე ვთხოვ და ვევედრები დედაღვთისას, რათა შეგეწიოთ თქვენ ყოველ კეთილ საქმეში. ვლოცავ ყველა აქ მყოფს, ყველა მლოცველს, და მათაც, რომელნიც აქ მომავალში ილოცებენ. ამინ!