სიტყვა წარმოთქმული უწმიდესისა და უნეტარესის სრულიად საქართველოს
კათოლიკოს-პატრიარქის ილია II-ის ინტრონიზაციის 31-ე წლისთავზე.
25 დეკემბერი, 2008 წელი
თქვენო უწმიდესობავ და უნეტარესობავ,
შვილნი საქართველოს წმიდა ეკლესიისა, განურჩევლად ეთნიკური წარმომავლობისა, თქვენი აღსაყდრების სასიხარულო დღეს პირად დღესასწაულად თვლიან.
თქვენ მუდამ ბრძანდებით მშვიდობისა და სამართლის, იმედისა და წყალობის ნავთსაყუდელი, საყრდენი სავანე ქართველთა მტკივანი გულებისათვის, როგორც იოანე მახარებლისათვის იყო მკერდი უფლისა, რომელზეც ისვენებდა.
აგვისტოს შემაშფოთებელი თვის შემდეგ, რაც საქართველოს ჩამოგლიჯეს თავისი ნაწილები, რაც წმიდა მეფის თამარის მიერ აგებული სოფელი თამარაშენი აღიგავა პირისაგან მიწისა და სხვა ათასწლოვანი სოფლებიდან განდევნეს ხალხი, ჩვენში დაისადგურა ეგთგვარმა უიმედობამ, მაგრამ სულმნათი აკაკი ბრძანებს – “გმირს წინა უძღვის ყოველთვის უძლური წინამორბედი”. თქვენი ლოცვით გვაქვს მოლოდინი საქართველოს მომავალი დიდებისა, თქვენი ღვაწლი გვაფიქრებინებს, რომ ივერიის გაბრწყინების წინა სიძნელეთა ხანა წარსულს ჩაბარდება. უფალი მოწყალეა ჩვენი ერისა, ამის მარწმუნებელი მაგალითი ბრძანდებით პირადად თქვენ, რომელმაც აგვისტოს მწარე დღეებში შეიმოსეთ ახოვანება, დადეთ სული და თავი, მტრის ბომბდამშენებისა და არტილერიის ცეცხლის ქვეშ მოინახულეთ ნიქოზის ეპარქიის შეშინებული მოსახლეობა და ამით საქართველოს ხალხი დააიმედეთ.
თქვენს მიერ აღორძინებულმა საქართველოს ეკლესიამ იმ დღეებში აჩვენა თავისი ძალა – მრავალთა მიერ მიტოვებული მოქალაქეების, ქალების, ბავშვების, მოხუცებისა და უძლურების დამხმარე იყო თქვენს მიერ გამხნევებული სამღვდელოება, ამით მათ აღასრულეს თავისი ვალი წინაშე ღვთისა.
სასუფევლის კარის გასაღები მოყვასისათვის თავდადებაა. დღევანდელ საცისკრო სახარებაში ნაბრძანებია იგავი კეთილი მწყემსის შესახებ – “მწყემსმან კეთილმან სული თვისი დადვის ცხოვართათვის” (იო, 10, 11), ხოლო სასყიდლით დადგინებული – მოსული მგლის დანახვისას ტოვებს ცხვარს და გარბის, მგელი კი იტაცებს და ფანტავს მათ.
წმიდა მეფე დავით აღმაშენებელმა გამარჯვებათა წინ, პირველ რიგში, გამოაწრთო სულები თავისი ჯარისკაცებისა. სიმხნევე, სიმამაცე, პატრიოტიზმი და მოვალეობის გრძნობა ჩაუნერგა მათ. პეტრიწონის მონასტრის ბერების ტიპიკონშიც კია ნაბრძანები – “ქართველნი ვართ მხნენი და მხედრობათა შინა აღზრდილნი”. საქართველოს ეკლესიის მამები, მსახურნი უფლისა ანუ სიყვარულისა, წარსულის ძნელბედობათა ჟამს, როგორც ამბობდნენ, კვდებოდნენ არა საკუთარ სარეცელზე, არამედ დაუზოგავად ღვრიდნენ სისხლს მოყვასის გადასარჩენად, თუმცა, თვითონ საქართველოს მტრების მახვილით იღუპებოდნენ. ჩვენ იმედი გვაქვს, რომ სამომავლოდ ომებისა და სისხლისღვრის გარეშე, ქართველი მამები და დედები, თქვენი ლოცვით, უფრო მეტი ერთგულებით აღასრულებენ თავიანთ საუფლო ვალს, მოყვასისა და ერის გადარჩენისათვის.
ჩვენი ერის დასამშვიდებლად, საყოველთაო მშიდობისა და იმედის დასანერგადაა გადადგმული თქვენი ყოველი ნაბიჯი უფლის გზაზე. ამ ბოლო დღეებში ეს კარგად გამოჩნდა. მშვიდობისმყოფელებს ლოცავს მაცხოვარი, როცა ბრძანებს – “მშვიდობასა ჩემსა მოგცემთ თქვენ”.
“რაკი სარწმუნოებით გამართლებული ვართ, მშვიდობა გვაქვს ღვთის მიმართ, ჩვენი უფლის იესო ქრისტეს მიერ” (რომ, 5, 1) – ბრძანებს პავლე მოციქული. იქვეა ნაბრძანები “გასაჭირი შეიქმს მოთმინებას, მოთმინება – სიმტკიცეს, სიმტკიცე – სასოებას” (რომ, 5, 3-4). სასოება კი ღვთის სიყვარულს გვინერგავს.
ჩვენ ვმადლობთ უფალს ყველაფრისათვის, ვმადლობთ იმ უდიდესი წყალობისათვის, რომელიც უბოძა ქართველ ერს თავისი პატრიარქის სახით, რომლის აღსაყდრების დღე ეროვნული დღესასწაულია.
თქვენო უწმიდესობავ, უფალმა ღმერთმა ინებოს თქვენი მრავალჟამიერი სიცოცხლე, ამინ.
მიტროპოლიტი ანანია ჯაფარიძე