2008 წლის ნოემბრის თვეში მოსკოვის “ლიტერატურნაია გაზეტამ” დაბეჭდა ბაშკირეთის უნივერსიტეტის დოცენტის, ვინმე რუსტემ ვახიტოვის წერილი _ “რაზდელ ნაროდა.”
საბჭოთა სისტემაში აღზრდილი ადამიანებისათვის ნათელია, რომ სინამდვილეში ესაა KGB-ს (იგივე ფსბ) წიაღში შემუშავებული ოცნებანი და ასევე მითითებანი საქართველოს რეგიონების მოსახლეობისადმი “სახელმწიფოს დასაშლელად.”
მოსკოვის იდეოლოგები საქართველოს დაშლის უპირველეს წინაპირობად მიიჩნევენ დაარღვიონ ქართველი ერის მთლიანობა. როგორც XIX საუკუნეში, ახლაც ნერგავენ თვალსაზრისს, რომ სვანები და მეგრელები არიან, როგორც ისინი წერენ “ნაცემენშესტვა”, ანუ ეროვნული უმცირესობანი, მეგრული და სვანური კი “ნაცუმცირესობათა ენები.” ისინი უკმაყოფილებას გამოთქვამენ იმის გამო რომ საქართველოს პარლამენტი “აყოვნებს რატიფიკაციას ევროპის კონვენციისა ნაცუმცირესობათა და მათი ენების შესხებ”, კერძოდ სტატიაში ნათქვამია _ “ობ “ტომ გოვორიტ… ოტკაზ გრუზინსკოგო პარლამენტა რატიფიციროვატ# Eვროპექსკუყ კონვენციყ ო პრავახ ნაცმენ#წინსტვ ი იხ \\ზ]კოვ, ოტკაზ პრიზნავატ# სვანსკიქ ი მინგრელ#სკიქ \\ზ]კი კაკ \\ზ]კი ნაცმენ#წინსტვ (Lიტერატყრნა\\ გაზეტა, 6-11 ნო\\ბრ\\, 2008 გ. #45)
მაშასადამე, რა ახალ ხაფანგს აგებს კრემლი ქართველი ერის დასაშლელად? ის ურჩევს საქართველოს პარლამენტს მოახდინოს რატიფიცირება აღნიშნული კონვენციისა, ოღონდ იმ პირობით რომ ე.წ. “ნაცუმცირესობად” ჩათვალოს სვანები და მეგრელები.
რუსეთის იმპერიის ეს მცდელობა, როგორც ცნობლია ახალი არ არის. თითქმის ორასი წლის მანძილზე ქართული ინტელიგენციის წინააღმდეგობის გამო მან ეს იდეა ვერ განახორციელა. ახლა კი მას უკვე “ევროპული კონვენციის” სახით აჩეჩებს საქართველოს პარლამენტს რატიფიცირებისათვის.
აღნიშნული რატიფიკაციის საკითხს მრავალი გამოკვლევა უძღვნა ბ-მა ტ. ფუტკარაძემ, ამიტომ მას აქ აღარ შევეხებით და გავაგრძელებთ სტატიის განხილვას _ წერილში მოსკოველი იდეოლოგები მოუწოდებენ ერთერთ რეგიონის მოსახლეობას, მათი სახით კი სხვებს მოითხოვონ ავტონომია. მათ თითქოსდა უკვე წინასწარ იციან თბილისის პასუხი _ “ოტკაზ თბილისი ნა პროს#ბუ აზერბაქდჯანსკოგო ბოლ#წინსტვა რაქონა Kვემო-Kარტლი სოზდატ# ავტონომიყ.”
ამ წერილში ძალზე წუხან _ “აჭარის ავტონომიის ფაქტიური გაუქმების გამო”, თუმც ავტორი თავს იმით იმშვიდებს, რომ მისი აზრით საქართველოს გაერთიანების იდეა წარუმატებელი აღმოჩნდა, ის წერს: “აფხაზეთისა და სამხრეთ ოსეთის ჩამოშორება მხოლოდ დასაწყისია საქართველოს სახელმწიფოს დაყოფისა, საქართველო ამ კატასტროფისათვის რუსეთს ადანაშაულებს, მაგრამ საქართველო სტაბილური სახელმწიფო რომ ყოფილიყო ეს არ მოხდებოდა” _ ავტორი დუმს და არაფერს ამბობს იმის შესახებ, რომ საქართველოში დესტაბილიზაციის სტიმულატორი ყოველთვის პოსტსაბჭოთა რუსეთი იყო.
საინტერესოა, რომ ბაშკირელ დოცენტს უკვე ცოდნია ქართველ ენათმეცნიერთა ერთი ნაწილის თვალსაზრისი, რომ სვანური ერთერთი დიალექტია ქართული ენისა. ეს თეორია მას ძალზე აღაშფოთებს და წერს _ “შუა საუკუნეებში რათქმა უნდა ქართველი ერი არ არსებობდა, არა თუ ძველად, ამჟამადაც კი განსხვავება ვთქვათ ქართველებსა და სვანებს შორის იმდენად დიდია, რომ საჭიროა საგანგებო ლექსიკონი “ქართულ-სვანური ენისა”, ნაციონალისტ გამსახურდიას მმართველობის დროს სვანი “ოპალჩენცები” იარაღით ხელში გამოდიოდნენ ქართველი ნაციონალისტების წინააღმდეგ. სხვათა შორის, ეს ხელს არ უშლის თბილისელ ხელმძღვანელებს უწოდონ სვანებს “ქართველთ სუბეთნოსი”, ხოლო სვანურ ენას _ “ქართული ენის დიალექტი” _ ავტორის ამ სიცრუეებს მოსდევს საშინელი დამცინავი ცილისწამებანი ქართველი ხალხის მიმართ, ის წერს: _ “არავითარი ქართული ნაცია და შესაბამისად არავითარი ქართველი საერთოდ არ არსებობდა რუსეთთან სამხრეთ კავკასიის შეერთებამდე. ქართველურმა ხალხებმა რუსეთის ქვეშევრდომობა ცალცალკე მიიღეს. ქართველი ნაცია და მისი ნაციონალიზმი ჩამოყალიბდა რუსეთის პოლიტიკურ სივრცეში. მთავარი როლი ამ საქმეში იქონია ცენტრალური საბჭოთა ხელმძღვანელობის უყურადღებობამ. ამის მიზეზი იყო ქართველების ყოფანა საბჭოთა ხელმძღვანელობაში _ სტალინი, ორჯონიკიძე, ბერია. ქართველი ეთნონაციონალისტების საბოლოო მიზანია _ ქართველი ნაციის კონსოლიდაცია, საქართველოს სახელმწიფოს ტერიტორიების გაზრდა სამხედრო-პოლიტიკური ოპერაციებით აჯანყებულ რეგიონებში, ხოლო რუსეთის, სომხეთისა და თურქეთის დასუსტების შემთხვევაში ჩამოჭრა მათი ტერიტორიებისა” _ წერს ავტორი და უმალავს მკითხველს, რომ სწორედ რუსეთმა სტალინისა და ორჯონიკიძის მონაწილეობით 1921 წელს დაიპყრო საქართველოს ერთიანი, ცენტრალიზებული, დემოკრატიული სახელმწიფო და ამის შემდგომ ქართველი ნაციის, ანუ საქართველოს სახელმწიფოს ტერიტორიების მნიშვნელოვანი ნაწილი გადასცა მეზობელ ქვეყნებს, მათ შორის რუსეთის ფედერაციას.
ირონიული ლანძღვის შემდგომ სტატიის ავტორი იძულებული გახდა მაინც ეღიარებინა სიმართლე, რომ საქართველოს ამჟამინდელი სახელმწიფოებრიობა ყალიბდება ევროპული სისტემების შესაბამისად. ავტორი თვითონვე განარჩევს ერთმანეთისგან მსოფლიოში სახელმწიფოთა მშენებლობის ორ გზას _ ევროპულსა და პრაევროპულს. ავტორს მოჰყავს ინგლისელი კულტურის ფილოსოფოსისი არნოლდ ტოინბის თვალსაზრისი სახელმწიფოს მშენებლობის დასავლური ინსტიტუტის შესახებ: “ნაციონალური სახელმწიფოების მშენებლობის ევროპული ინსტიტუტი გულისხმობს, რომ კომპაქტურად დასახლებული ერთი ან მონათესავე ენებზე მოლაპარაკე ეთნოსები ახერხებენ მათ ირგვლივ “შუა საუკუნეთა ეთნოსების” კონსოლიდაციას და ყალიბდებიან ნაციებად. ასე ჩამოყალიბდნენ ევროპული სახელმწიფოები, ხოლო პლანეტის სხვა რეგიონებში სახელმწიფოთა მშენებლობის ამ ინსტიტუტებმა ვერ იმუშავა.” სტატიის ავტორი, როგორც ავღნიშნეთ, იძულებულია აღიაროს, რომ საქართველოს სახელმწიფოებრიობა შენდება ევროპული სისტემების შესაბამისად, მას ძლიერ აწუხებს და სურს როგორმე ეს არ დაუშვას. ოცნებობს, რომ აფრიკისა და აზიის ზოგიერთი რეგიონის მსგავსად საქართველოში მარად ღვივოდეს სამოქალაქო ომების კერები, რათა ქართველებმა არ აირჩიონ “დასავლეთის პროექტი”, ასეთია შემოკლებით “ლიტერატურნაია გაზეტას” მეგობრული გეგმები საქართველოს დასაქუცმაცებლად და სურვილი, რომ პარლამენტმა ამ პროცესს ხელი შეუწყოს.
მიტროპოლიტი ანანია ჯაფარიძე
17.01.2008