ჩანაწერი 2008 წლის აგვისტოს მწარე დღეებში
2008 წლის 7 აგვისტოს რისხვით გაიხსნა კავკასიის კარი, რუსეთიდან საქართველოში შემოიჭრა სამხედრო ურდო ჯარით, ტანკებითა და თვითმფრინავებით.
შემოვიდნენ საქართველოს გულში, ქართლის მხარეში, ეკვეთნენ მართლმადიდებლებს, როგორც დამშეული მგლები.
რუსების სხვა ჯარმა, სხვა მხრიდანაც დაარღვია საქართელოს საზღვარი, გადმოლახა სამეგრელოს ვრცელი ველები და მივიდნენ პალიასტომის დიდ ტბამდე, სანაოსნო ქალაქ ფოთამდე.
რუსების ბომბდამშენი თვითმფრინავები საზარელი წივილით კვეთენ ცას ჰორიზონტიდან ჰორიზონტამდე და აშფოთებენ მშვიდობის მოყვარულ ხალხს, ქალაქებსა და სოფლებს.
ბომბების გრიალმა შიშით შებოჭა მოულოდნელობისაგან გაოგნებული ხალხი, დააცხრო ნებისყოფა, გაფანტა შემართული დამცველები.
რუსის სალდათებმა ააოხრეს ქალაქები და სოფლები სენაკამდე, გორამდე, ატენამდე, ქარელამდე და იგოეთამდე და მის აქეთ.
რუსის ჯარი მოეფინა სამეგრელოს აყვავებულ მხარეს, ქართლის ვენახებსა და პურის ყანებს.
თავდამსხმელებმა ქვეყნის ორივე მხარე დაიპყრეს ფსოუდან რიონამდე და როკიდან მტკვრამდე.
გამოემართნენ დიდ და ბრწყინვალე დედაქალაქ თბილისისაკენ, მაგრამ უფალმა ღმერთმა საზღვარი დაუდო და თქვა წინასწარმეტყველის პირით: „აქამომდე მოხვიდე და არა გარდახდე, არამედ შენზედვე შეიმუსრნენ ღელვანი შენნი“ (იობი, 38,11). რუსებს არ მისცა წინსვლის ნება, მსოფლიოს ხმა აღამაღლებინა და ხელი შეუშალა მათ სვლაში.
ამ მწარე დღეებში საქართველოს გული სამაჩაბლო გოდებამ მოიცვა, რადგან სპობენ მის მკვიდრ მოსახლეობას.
გაქრა პირისაგან მიწისა მხიარულება, ყველგან კვნესა, მოთქმა და ტირილის ხმაა, აღარსად ისმის მართლმადიდებელ მღვდელთა საგალობლები, ღვთის განდიდების ხმა, სამაჩაბლოში აღარ იკითხება საღმრთო წიგნები ხალხის სანუგეშოთ, ვინაიდან მთავარი ტაძრები გაუქმებულია, ეპარქიები დაცლილი, საღმრთო წიგნის მკითხველები განდევნილი, მათი მსმენელები კი განდევნილნი ან დახვრეტილნი მოედნებზე, ღვთის სადიდებელი წიგნები დამწვარია და ნაცრად ქცეული…
აღარ ისმის ხარება ახალ დაბადებულ ყრმათა შესახებ, მოხუცები აღარ სხედან მოედნებზე თავიანთი სახლების წინ და ბავშვები არ თამაშობენ მათ წინაშე, აღარ გროვდება მათი საქონელი საძოვრებზე და აღარ ხტიან კრავები მინდვრებში, აღარ ივსება საწნახელი, მტევნებით და ქვევრები ღვინით, კალოები ხორბლით… რუსის ჯარმა ყველა სიკეთე გააქრო.
ეს უბედურება დაატეხეს თავს ქრისტიანებს, მართლმადიდებლებს. დამწვარ ყამირად უქციეს ვენახები და ყანები, მწიფე ნაყოფით დახუნძლული ვაშლის ბაღებიც კი ტანკებით გადათხარეს, დამწვარ ბოძების გროვად აქციეს მათი მშვენიერი სახლები, ყველა უბანი შეღებეს უდანაშაულოთა სისხლით.
ყველასთვის სანატრელი და პატარძლებივით ლამაზი თამარაშენი, ქურთა, ნიქოზი და კიდევ მათი მსგავსი, ქალაქებივით ფართო 40 სოფელი, დასახლებული შრომისმოყვარე, კეთილი, ეკლესიათა მაშენებელი, ბერ-მონაზონთა შემწყნარებელი, ღატაკთა შემწყალე ხალხით, ორ დღეში ააოხრეს, ღვთის მოყვარეობა და სამართლიანობა შეურაცხყვეს, წესრიგი უწესრიგობით შეცვალეს, გაძარცვეს ეკლესიათა სამკაულები, წაბილწეს ტაძრები, გადაწვეს საცხოვრებლები, წყალივით დაღვარეს უდანაშაულოთა სისხლი, ხოლო უპატრონოდ დაფლულთა რიცხვს ვინ მოთვლის.
უღმრთონი, უქრისტონი, დამშეული ნაგაზებივით თავს დააცხრნენ სოფლებს. ალყა შემოარტყეს, შეიჭრნენ, ამოხოცეს, დევნეს ისე რომ დააცარიელეს, უწყალოდ გადაწვეს და კეთილ საქმედ მიიჩნიეს თავიანთი ქმედება.
ჰაერიც მათი ხელშემწყობი იყო აოხრების ამ დღეებში, ვინაიდან დაჰბერა აგვისტოს ცხელმა ქარმა, აგიზგიზდა ალი ისე, რომ კვამლი ზეცას აღწევდა და ცეცხლის ალის ნაბერწკლებმა დაფარეს მზის სხივები. ქუჩები, სახლები და საქონლის გომურები აივსო დევნილებითა და გვამებით, რიცხვის დამდგენი არავინაა, ვინაიდან, სახლები, რომლებშიც დამალულნი გაექცნენ კალაშნიკოვის ელვარე ტყვიას – გადაწვეს, ტყეებში დევნილებს კი ვერტმფრენები დაადევნეს და ყუმბარებით ხოცავდნენ. სულიერი მამები მასხარად აიგდეს.
ვაი, ათეულობით ბედნიერო და სიმდიდრით განთქმულო სამაჩაბლოს სოფელ- ქალაქო, ქართლო – ივერიის გულო და საქართველოს მშვენიერებავ, აწ აღაპყრე თვალნი შენნი და იხილე შენი დევნილი, ტყვედ წაყვანილი და ყელგამოჭრილი შვილები, უწყალოდ ქვით ჩაქოლილნი, შეურაცყოფილი ქალები, სკოლის ბავშვები, შიშველი ფეხებით გაქცეულნი მთებსა და ტყეებში.
ლენინის კრემლმა მკაცრი ბრძანებით მოითხოვა, რათა არ დაენდოთ არც მოხუცი და არც ახალგაზრდა, არც ყრმა და არც ასაკოვანი, არც კაცი და არც ქალი, რათა ქართველებისაგან „გაეწმინდათ სამხრეთ ოსეთის სახელმწიფო“, დაანგრია სამაჩაბლოს ცხრა ხეობა და ცხრა ჯერ ცხრა სავანე, იქ სადაც კულტურის სასახლეები, სავაჭრო ცენტრები, სკოლები და ეკლესიები იდგა, დიდი ხარჯითა და ოსტატობით ნაგებნი მცხოვრებთა დასატკბობად – გადაიწვა, დაინგრა და განადგურდა.
ვაი, კრემლის შეუბრალებელ ბრძანებებსა და სიცრუეს, რომელმაც გადააჭარბა ყველა ბოროტებას, გააუკაცრიელა კეთილმოწყობილი ქვეყანა, აოხრდა და დაიცალა შიდა ქართლი. ჩაქრა მუდამ ანთებული კანდელები ღვთისმშობლისა და წმინდანების ხატების წინ, საგალობელთა ნაცვლად ბუებისა და რუსი ჯარისკაცების ღრიანცელის ხმა ისმის, რომელთაც ახარებთ ჩირგვებში და გათხრილ მიწაში შემალული დევნილების ნახვა, რომელთაც ატყვევებენ ან ხოცავენ ბაკში დამწყვდეული ცხვრებივით.
მძიმე მოსასმენია ეს მწარე ჩივილი, ვწერ, რათა მომავალმა თაობამ იცოდეს, რომ ნამდვილად იყო ეს დღეები, არ დაივიწყოთ ქართველთა ეთნოწმენდა. ყველაფერი ცხინვალის რეგიონში – ქართველთა ოფლითაა ნაგები ათასწლეულთა მანძილზე. იკორთას ტაძარიც კი ლენინის რუსეთმა „სამხრეთ ოსეთის სახელმწიფოში“ მოაქცია, იკორთას ტაძარში კი წმინდა ბიძინა, შალვა და ელიზბარი არიან დაკრძალულნი, მართლმადიდებლობის გადარჩენისათვის მებრძოლი ქართველთა გმირები, XVII საუკუნეში თავშეწირულნი, წუხან დამონებული მიწის ქვეშ მათი ძვლები, რადგანაც „დამონებული მიწის ქვეშ წოლა ძვლებსაც აწუხებთ დაუვლით ჟრჟოლა“.
ასეთი რისხვის დღეებში მზაკვარმა მტერმა გაითვალისწინა ქართველთა მხურვალე მართლმადიდებლობა და სიყვარული სარწმუნოების მიმართ და თავისი აგენტების საშუალებით დაიწყო პროკლამაციების გავრცელება ხალხში: „ქართველნო, ორი მართლმადიდებელი ერი ერთმანეთს გადაგვკიდა დასავლეთმა, გაერომ, ევროკავშირმა, მასონებმა…“, ქართველებმა კარგად იციან, რომ მათი მტერია არა რუსი მართლმადიდებელი ერი, არამედ ამ ერის სახელით მოქმედი რუსეთის სახელმწიფო მანქანა, ბოროტების იმპერია, რომლის შემოქმედი ლენინი, განკაცებული ბელზებელი, ყველა დროის სატანა და ეშმაკის მოციქული კვლავ უწევთ მინის კუბოში და მას დღესაც თაყვანს სცემს კრემლის მთავრობა.
ვინ იყო უფრო დიდი „მასონი„, ვინ აღასრულებდა მასონურ რიტუალებს ფარულად თუ საჯაროდ მსოფლიოს დასანახავად ყოველ 7 ნოემბერსა და 1 მაისს, როცა საბჭოთა რუსეთის ბოროტმოქმედი მთავრობა ჯერ თაყვანს სცემდა მინის კუბოში გაშოტილ სატანა-ლენინს, შემდეგ კი მის მაღლა მოწყობილი მავზოლეუმის ტრიბუნიდან ნუსხავდა მათ წინ მონურად მავალ ასეულ ათასობით ადამიანს, მსოფლიოს კი უგზავნიდა შიშისა და შხამის იმპულსებს.
იგივე სატანა ბელზებელი ლენინი მოძღვრავს დღეს საქართველოს დამარბეველ რუსეთის მთავრობას ქართველი მართლმადიდებლების ამოსაწყვეტად, ღვთისმშობლის წილხვედრი წმინდა ივერიის დასამხობად, რუსეთის მთავრობა და მისი პირადი ინტელიგენცია დღეს თაყვანს სცემს ლენინს – მართლმადიდებლობის მომთხრელს, დედამიწის ერთ მეექვსედზე, ეკლესიათა მძარცველს და დამაქცეველს, ღვთისმსახურთა დამხოცველს.
ამ სასტიკ დღეებში გავრცელებული „დარიგება„ – პროკლამაციები გვიმტკიცებენ რომ ლენინის რუსეთი კარგია, ხოლო დასავლეთი ცუდი, ხალხს კი ამავე დროს გვესმის ჩრდილოეთიდან შემოფრენილი ბომბდამშენების გრუხუნი და ვხედავთ დაჭრილ-დასახიჩრებულ დევნილებს, ბუნებრივად ჩნდება აზრი რომ ეს პროკლამაციები მართალია თითქოსდა რუსი ბერების მიერაა ხელმოწერილი, მაგრამ სინამდვილეში კრემლშია შედგენილი და ბომბებთან, რაკეტებთან, ტყვიებთან ერთად გამოგზავნილი საქართველოში ღვთისმშობლის წილხვედრი ივერიის დასამხობად.
რუსეთის სახელმწიფო დედამიწაზე არც კი არსებობდა, როცა ქართველმა ერმა დასავლეთის ორიენტაცია აირჩია წმინდა ნინოს ხელქვეშ ნათლისღებით, ამით ბიზანტიური, ესე იგი დასავლური ცივილიზაცია ამჯობინა სკვითურ დესპოტიზმს. რუსეთის სახელმწიფო სად იყო, როცა V საუკუნეში წმინდა მეფემ ვახტანგ გორგასალმა ანდერძად დაუტოვა ქართველ ერს ჰქონოდა სიყვარული დასავლური ცივილიზაციისა -“სიყვარული ბერძენთა მიმართ“. დღეს საბერძნეთი ნატოს წევრია მართლმადიდებელ ბულგარეთთან და რუმინეთთან ერთად.
მოსკოვის რუსეთი არც კი იყო ჩამოყალიბებული, როცა რუის-ურბნისის კრებამ განაცხადა „არა განგცეთ შენ მართლმადიდებლობაო“ რადგანაც ქართველი ერი მართლმადიდებლობის ერთგულია მოციქულთა დროიდან.
სწორედ მართლმადიდებლობისა და სარწმუნოების სიყვარულის გამო გავუხსენით რუსეთს კავკასიის კარი XIX საუკუნის დასაწყისში და რა მივიღეთ სანაცვლოდ?-გაციმბირება, სახელმწიფოებრიობის მოსპობა, ეკლესიის ავტოკეფალიის გაუქმება, ტომარაში ცემით მოკლული მღვდელმთავარი დოსითეოს ქუთათელი, და ცოცხლად დამარხული მიტროპოლიტი ნაზარი, კათედრათა გაუქმება, ამის შემყურე მოჯანყე მორწმუნე ხალხის დასჯა მე-XIX საუკუნეში, ხოლო მე-XX საუკუნის ათეისტურ ბარბაროსობას ვინ აღრიცხავს, ასე ესმით მართლმადიდებლობა ლენინურ რუსეთში…
აქ ძველ წინაპართა მრავალი სიტყვა გავიმეორე, რათა არ დაგვავიწყდეს და გვახსოვდეს, ბიჭვინთის ტაძარში ათასი წელი ედგა კათედრა ქვემო ივერიის ანუ აფხაზეთის კათალიკოსს, მუდამჟამს ის უფალ ღმერთს ქართული ენით ადიდებდა, ბიჭვინთის ტაძარი კი ამჟამად ისევეა მიტაცებული, როგორც იკორთა, აფხაზეთი სამაჩაბლოსავითაა ქართველებისაგან დაცლილი, გაუქმებულია მისი ქართული ათასწლოვანი ტაძრები და საეპისკოპოსოები – დრანდა, მოქვი თუ ბედია…
რა უნდა ვთქვა ამ მწარე დღეებში, როცა ჩემი ყურით მესმის ვერტმფრენების გრიალი, რომელნიც ახლა ჩემთან ახლოს დიდგორის ტყეებს ბომბავენ, რათა იქ თავშეფარებული ჩვენი ჯარისკაცები და ხალხი ამოხოცონ …
წმიდაო ივერიავ, წმიდაო ივერიავ, როდემდე გაგრძელდება შენი სატანჯველები, როდემდე იდგები მსოფლიო გზაჯვარედინზე რუსული ჩექმით გაქელილი …
გაჰყურებ შორს და ნუკრის თვალით მშველელს დაეძებ,
ნუ დაღონდები. შენი მცველი მარად ღმერთია,
ნუ შეშინდები, მტკიცედ დადეგ, შენ გყავს მფარველი.
შენი სიცოცხლის მოდარაჯე ღვთისმშობელია.
ყოვლადწმიდაო ჩაუთვალე ტანჯვა-განწმენდად.
შეურაცხყოფილს გაუწოდე მშველელი ხელი.
წამოაყენე, დაადგინე დიდ ერთა გვერდით.
კვლავ აღუდგინე, ქართვლის დედავ, უფალს ივერი.
აგვისტო, 2008, მანგლისი.