ბაგრატიონთა სახელოვანი საგვარეულო წმიდა ეკლესიის კურთხევითა და თანადგომით საქართველოს სამეფო დინასტიაა მე-6 საუკუნედან ვიდრე მე-19-მდე.
ლეგენდარული მთელს იმჟამინდელ მსოფლიოში.
ეს კარგად ჩანს ცნობილი ვენეციელი მოგზაურის მარკო პოლოს ცნობით, მისი წყარო წერს –
“ქართველნი მეფენი მარჯვენა მხარზე არწივის ნიშნით იბადებოდნენ”
ვახუშტი ბატონიშვილი წერს, საქართველოში რაიმე მიზეზის გამო კიდეც რომ გამოჩენილიყო გვარით არაბაგრატიონი პიროვნება, სიმდიდრით, სამხედრო ძალით და გავლენით საყოველთაოდ ძლიერი, მას საზოგადოება საქართველოს მეფედ არ აღიარებდა, რადგანაც მხოლოდ ბაგრატიონ მეფეთა კანონიერ შთამომავალს ცნობდნენ თავის მეფედ.
ის წერს –
“ჩვეულება იყო საქართველოს ნათესავთაგან მაშინ, რამეთუ არავის მეიპატრონებდიან, უკეთუჰყავთ მემკჳდრე მეფეთა ნათესავი” და თუ მეფობის მდომი მეფეთა მონათესავეთაგანი არ იყო, მაშინ იგი “ვერ იკადრებდა მეფედ წოდებად და სწორყოფად და ვერცა გუარობასა მეფეთასა”
მე-10 საუკუნეში, ბიზანტიის სახელოვანი იმპერატორი კონსტანტინე პორფიროგენეტი წერდა ბაგრატიონების შესახებ, რომ ისინი, მეფე დავით წინასწარმეტყველის შთამომავლებად და, შესაბამისად, ყოვლადწმიდა ღვთისმშობლის ნათესავებად მიიჩნევდნენ თავიანთ საგვარეულოს.
ის წერს –
«კურაპალატის იბერები, ამბობენ რომ ისინი ურიას (ხეთელის) ცოლის შთამომავლები არიან, რომელიც დავით წინასწარმეტყველმა შეაცდინა, მისი შვილისგან შთამომავლობენ, დავითისგან რომ შეეძინა, ისინი ღვთისმშობლის ნათესავები არიან, რადგან ისიც დავითისაგანაა“. მე-11 საუკუნეში ისტორიკოსი სუმბატ დავითისძემ უფრო გამოწვლილვით მოგვაწოდა ცნობა ბაგრატიონთა საგვარეულოს დავით წინასწარმეტყველისა და მისი ძის სოლომონისაგან წარმოშობის შესახებ:
„ამბავი ბაგრატოანთა: ნათესავნი დავით წინასწარმეტყუელისანი და სოლომონისნი,…შვიდნი ძმანი, ძენი ამის სოლომონისანი, მოიწივნეს ეკლეცს წინაშე რაქაელ დედოფლისა და მისგან ნათელ–იღეს და დაშთეს იგინი ქუეყანათა სომხისითისათა და ოთხნი მათნი ძმანი მოვიდეს ქართლს. ხოლო ერთი მათგანი, სახელით გუარამ, განაჩინეს ერისთავად, და ესე არს ერისთავი ქართლისა და მამაი ბაგრატიონთა“ (სუმბატ დავითის ძე).
,,ხოლო ესე გუარამ იყო დედით ხოსროიანი და მამით ბაგრატოანი“– წერს მემატიანე. ის მეფე–ერისმთავარი იყო მე–6 საუკუნის დასაწყისიდან, და ის მიაჩნია სუმბატ დავითის ძეს ბაგრატიონთა მამამთავრად.
„და ესე ბაგრატოანნი შვილისშვილნი და ნათესავნი არიან ამა გუარამისნი’’
გურამ (გუარამ) კურაპალატმა მე-6 საუკუნეში საფუძველი დაუდო მცხეთის ჯვრის სახელოვან ტაძრს, შესაბამისად, ის იყო დალოცვილი და კურთხეული საქართველოს პატრიარქების მიერ.
კიდევ უფრო სახელოვანი იყო წმ. აშოტ კურაპალატი რომელიც მე-9 საუკუნის დასაწყისში აკურთხა წმიდა გრიგოლ ხანცთელმა.
ლოცვა გრიგოლ ხანცთელისა ბაგრატიონთა მამამთავრის აშოტIკურაპალატის მიმართ (+ 826)
“დავით წინასწარმეტყველისა და უფლისა მიერ ცხებულსა შვილად წოდებულო ხელმწიფეო, მეფობა მისნი დაგიმკვიდრენ ქრისტემან, არა მოაკლდეს მთავრობა შვილთა შენთა და ნათესავთა მათთა ქვეყანათა ამათ უკუნისამდე ჟამთა, იყვნენ იგინი მტკიცედ უფროის კლდეთა მყართა და მთათა საუკუნეთა და დიდებულ იყვნენ უკუნისამდე“ საქართველოს ხალხს უყვარდა თავისი მმართველი სამეფო დინასტია. ქვეყნის ერისთავები, და სამხედრო ელიტა ანუ აზნაურები, თვიანთ უპირველეს მოვალეობად მიიჩნევდნენ მტკიცე ერთობას მეფის დასაცავად, მუდმივ მხნე ბრძოლას ხალხისა და პირადი თავისუფლებისათვის მეფის ერთგულებით, პირმტკიცობა, მედგრად დგომა და მეფის მორჩილება იქცა საფუძვლად საქართველოს წასული დიდებისა. მემატიანე გვამცნობს – „მთავართა და აზნაურთა ნიშანი იყო პირმტკიცობა მეფის დასაცავად, მტრის წინააღმდეგ გაერთიანების ჩვევა – ანუ მტერთა ზედა ერთობა, თავისუფლებისათვის მხნედ ბრძოლა, მედგრად დგომა, შენება ციხე -სიმაგრეთა და ქალაქთა, მორჩილება მეფისა“.
მე-19 საუკუნეში რუსეთის იმპერიამ დაარღვია ტრაქტატი და გააუქმა საქართველოს სამეფო ტახტი.
რომლის მემკვიდრეა მისი სამეფო უმაღლესობა ბატონი ნუგზარ ბაგრატიონი, ვიმედოვნებთ, მის შთამომავალთგან უფალი გამოარჩევს საქართველოს მომავალ მეფეს, რადგანაც, როგორც კონსტანტინე პორფიროგენეტი წერს – „ისინი ღვთისმშობლის ნათესავები არიან“.